Bir Post-it’i En Fazla Ne Kadar Sevebilirsiniz ? #anı

Hiç unutmuyorum. 2007 | 9 yaşında, mavi önlüklü, saçları at kuyruğu olan mini mini ilkokul üç’tüm. Tenefüs bitmiş, zil çalmıştı. Dersimiz Türkçe’ydi.

Sınıf öğretmenimiz içeri girip “Oturabilirsiniz çocuklar” dedi ve o ders bir yarışmadan söz etti : HIZLI OKUMA YARIŞMASI 

Pek ilgimi çekmedi, taa ki birinciye verilecek ödülü gösterene kadar.

Ödül, post-it’ti (yapışkanlı kağıt) 🌿 İlk kez öyle bir şey görmüştüm, öğretmenimiz de öyle güzel anlatıyordu ki, adeta birkaç kağıt parçasına tav olmuştum. Hâlâ hatırımdadır : İki taraflıydı. Bir tarafında beyaz yapışkanlı kâğıt, diğer tarafında rengarenk hatırlatıcı oklar vardı.

Post-it’i o kadar istiyor, o kadar istiyordum ki sınıf listesinde sıra bana gelip öğretmenimiz “Ece Özer” dediğinde adeta bir hayalden irkilerek uyandım ve öğretmenimin yanına gittim.

Öğretmenim klasik hatırlatmasını yaptı: “Süren bir dakika Ece. Başla dediğimde sesli ve hızlı bir şekilde bu kitabı okuyacaksın, dur dediğimde de kaldığın kelimeyi işaretleyeceğiz. Sonra da kelimeleri sayacağım”

“Tamam öğretmenim, hazırım” dedim, o an bile gözümü post-it’ten ayıramıyordum. Sonra okumaya başladım, okuduuum, okuduum, okuduuum… “Tamam, dur.” dedi öğretmenimiz. Hemen kaldığım kelimeyi işaretledik. Ardından yerime oturdum, sıra bir diğer öğrenciye geçti. (O da Elif’ti – Hani şu hep bahsettiğim çocukluk arkadaşım- )

O da okuduktan sonra yanıma oturdu. “Acaba kim kazanacak? Çok güzel değil mi yapışkanlı kağıt ?” diye soruyordum bizimkine. “Evet güzel gerçekten” diyordu. Zaman ilerledii, ilerdii ve son öğrenci de okuduktan sonra. Sıra birinciyi söylemeye geldi.

Öğretmenimiz sınıfın ortasına geldi ve “Bu yapışkanlı kağıdı kazanan, birinci olan arkadaşımıııız, Elif” dedi.

O an ben kazanamadım diye çok üzülmeme rağmen en yakın arkadaşım kazandığı için de çok mutlu olmuştum. İki duygunun aynı anda yaşanabildiğini öğrenmem de o yaşlarıma tekabül ediyor.

Aradan birkaç gün geçti, bir gün okuldan sonra, Elif’lere oyun oynamaya gittim. Öğretmencilik oynayacaktık, Elif kazandığı pos-it’i de aldı. O gün oyun boyunca o post-it’e bakıp “Çok güzel değil mi Elif? İyi ki kazandın. Baksana arkası yapışkanlı” gibi şeyler dediğimi hatırlıyorum.

Bendeki tesiri büyük olmuş olacak ki evde kendi imkânlarımla kağıtların arkasına biraz uhu sürüp yapışkanlı kağıt muamelesi yaptığımı hatırlıyorum. 😃

O zamanlar ilçede yaşadığımız için hiçbir yerde bulamayacağımı düşünüyordum ama yine de babama “Baba, beni kırtasiyeye götürür müsün ? Yapışkanlı kâğıt satıyorlar mı diye soracağım.” dedim. İşi bitince götüreceğini söyledi.

Ardından biz kırtasiyeye doğru yola koyulduk. Ümitsiz bir şekilde amcaya “Yapışkanlı kâğıt var mı?” diye sordum. Bana sapsarı bir post-it uzattı. O an onu gördüğüm zaman kalbimden yükselen ritmi, gözlerimin aldığı şekli görmeniz lazımdı…

Oldukça da ucuz bir şeydi 25 kuruş diye hatırlıyorum. Hatta babam “E bunun için mi geldik” diye sitem etmişti.

O sarı yapışkanlı kâğıt hâlâ odamda durur. 12 yıl geçti aradan, yine de kullanmaya kıyamıyor, gözüm gibi bakıyorum ona 💫

---

Eskiden bunun bir heves olduğunu ve bir gün geçeceğini düşünürdüm. Eğer heves ise yıllardır geçmeyen çok inatçı bir hevesmiş 🙂

Farklı renk ve şekillerdeki post-it’leri biriktirmeyi ve her yerde kullanmayı çok seviyorum.💜 Özellikle defterlerimde :

---

Üç gün sonra resmî olarak hayattaki 21. yılım olacak ve bir şeye karşı 12 yıl önce hissettiğim duyguyu, bugün de aynı saflığıyla hissediyor oluşum mutlu ediyor.

Endüstrileşmeyle birlikte duyguların da makineleştiği şu günlerde bu tarz hisler, mumla aranır hale geldi. Dilerim bu saf duygularımızı geçmişe teslim etmez, her daim yanımızda taşırız…

–Finallerimin gümbür gümbür geliyor oluşu sebebiyle bir süre yazamayacağım. Buralar size emanet.–

Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, hoş kalın,

Ece 🌼